Acı Eşiği
Yalanlarla üzeri örtülmüş bir ölüm diyarı değil, açılarıyla sarsılarak ayağa kalkan bir ülke istiyoruz
Biz gazeteleri kan içinde yol orta­sına serilmiş trafik kurbanları­nın üzerini örtmekte kullanırız ya...
Bugünlerde yine aynı işte kullanılıyormuşuz gibi geliyor bana...
Cezaevlerinde her gün birkaç can solarken, onca zulmü, bunca ölümü gazetelerle gizleyebilir miyiz acaba?..
Gazete yazmazsa, ekran gösterme­se ölümü yok farzedebilir miyiz?
* * *
Böyle bir anlayış yerleşti şimdi:
"Cezaevinde ölenleri abartmayın, örgüte propaganda olur" diyorlar.
"Aman sezon yaklaştı, turist ürker" diyorlar.
Altın koylara güneş doğarken, her­kes deprem, terör gibi bir tatsızlık olur da turizm gelirlerinden oluruz diye en­dişe içinde bekliyor.
Acaba kendi çocuklarımızla ilgilenebilmemiz için turistin kesilmesi mi gerekecek?
Nasırlaşan vicdanlarımızı döviz şı­kırtısı mı tedavi edecek?
Biz devekuşları gibi kafamızı kuma gömeduralım Batılı televizyonlar, "Geceyarısı Ekspresi"nin ölüm koğuşlarını hâlâ hafızasında saklayan seyirciye her gece, alnında kırmızı bantlarla kollar üzerinde yüzü açık taşınan bir deri bir kemik kalmış cansız bedenleri sergili­yor.
Biz, yazmasak dünya bilmez sanıyo­ruz.
Tatsız haberleri gazetede büyütmü­yoruz. Yazanları kınıyoruz.
"Çeçen otel bassın" görmeyelim.
"Asker cezaevi yaksın" büyütmeye­lim.
"Holigan, konuk taraftarı bıçakla­sın" göstermeyelim.
"Bak elin oğlu kendi tirübünündeki vahşeti gösteriyor mu? Biz deli miyiz, kendi basınımızla kendimizi vuruyo­ruz?"
"Kusura bakmayın ama, ben kendi­mi "o kendi basınımız"dan hissetmiyo­rum.
Sizin okumaya can attığınız o pembe gazetede çalışmak istemiyorum.
Yaralarımızı gizlemenin bize bir ya­rarı olduğuna inanmıyorum.
Dünyaya karşı Türkiye'yi savunmak değil benim işim. Öyle olsa diplomat olurdum.
Elbette, Çeçen teröristlere "acemi çocuklar" diye göz kırpanları teşhir edeceğim; elbette tecrit uğruna ölüm­lere göz yumanlarla didişeceğim, elbet­te sırf Türk diye, elinde bıçakla Taksim'de ava çıkan magandanın değil, bı­çaklanan kurbanın yanında olacağım.
Bu gözbağcılık nereye kadar götü­rebilir ki bizi?..
Zalimleri daha ne kadar "ülke çıka­ranın dokunulmazlık zırhında saklaya­bilir, çocuk yaşta açlıktan can verenleri nereye kadar gizleyebiliriz ki?
Böyle bir reddiyenin sadece çözü­mü güçleştirdiğini ve vahşetin ekmeği­ne yağ sürdüğünü görmüyor muyuz?
Turizm gelirleri uğruna yaralarımızı gizlerken, para için çocuğunu satan ba­ba durumuna düşmüyor muyuz?
* * *
Mecburuz; biz riyanın değil, hakika­tin mürekkebine batırıp yazacağız yazılarımızı...
Ancak o zaman bu mesleğe eski iti­barını ve inandırıcılığını kazandırabile­ceğiz.
Çünkü biz ömür boyu iç kanamalı bir hasta gibi yaşamak değil, yaralarımı­zı ebediyen sarmak istiyoruz.
Yalanlarla üstü örtülmüş bir ölüm diyarı değil, acılarıyla sarsılarak ayağa kalkan bir ülke özlüyoruz.
İşte o yüzden genişletmeliyiz acı eşi­ğimizi...
Dertlerimizin üzerine yürümeliyiz.
Ve gazetelerimiz, kanayan yaraları­mızı yansıtmaya yaramalı; örtmeye değil...
***üşnmeyip hepsini okursanız mutlu olurum..
okuma özrüyle kaybedenlerden olmayalım..
Konu: Can Dündar " Acı Eşiği " !!! 
Cuma Ağus. 31, 2007 8:59 pm
